Cicho... cicho...

Wyjechałam na trochę z kotem. Cicho, cicho tak, że słychać jak kot się liże: słychać jęzor sunący po futrze. Taki dziwny odgłos, ni to szelest, ni to mlaskanie (kot ma szorstki jęzor). Aż się obejrzałam, co to za dźwięk.

Mała czarna Koteczność obleciała dookoła dom, ale w smyczce, nie puściłam miastowego kota luzem tak od razu. Koteczek prowadził, ja szłam (lub biegłam) za nim. Jak chciałam wziąć na ręce, to warczał i syczał na mnie. Wcześniej tak nie robił. Wyraźnie mu się podobało na wsi i nie życzył sobie by przerywać. Trochę zabawnie było jak zaczynał swój bieg „hopa-hopa”. Jak nie nadążyłam za jego „hopa”, to kotencja miał gwałtowne zatrzymanie…. Głupio, zwłaszcza jak przeskakiwał kolczastą gałąź i zatrzymanie wypadało nad gałęzią…

Trochę mi się nudziło tak chodzić za kotem, bo spacer trwał ponad dwie godziny, więc sobie przyniosłam z domu aparat fotograficzny i telefon. Odwaliłam zaległe rozmowy, porobiłam kotu zdjęcia. Jak kot syczy, to nie brałam na ręce, tylko przywiązałam do krzaka i poszłam po te rzeczy. Wróciłam po krótkiej chwili (kota nie wolno zostawiać przywiązanego bez dozoru, bo nie ma się jak bronić),  ledwo się raczył na mnie obejrzeć, bo obok na krzaku były SIKORKI. I ćwierkały! I on je obserwował. I nie miał czasu.

Nie minęło 24 godziny jak kotencja paradował z wysoko uniesionym ogonem (oznaka dobrego humoru u kota. Kot niepewny przyczaja się, ogon chowa pod siebie i stoi na niskich łapach). Wyraźnie mu dobrze na wsi.