Dzień piąty

Dziś na bramce wyjazdowej z parku narodowego spotkaliśmy nowe plemię, które przyszło pohandlować. Śliczni byli, to znaczy ślicznie mieli zrobione włoski. Faceci w takie jakby czapeczki utrwalone gliną i pomalowane na kolorowo, a kobitki warkoczyki pomalowane czerwoną gliną wymieszaną z tłuszczem i zakończone kuleczkami z tej gliny. Bardzo ładne. Plemię nazywa się podobno Turkana, tak jak jezioro Turkana. Częściej spotykaliśmy Saburo, oni mają normalne włosy i bardzo kolorowe ubrania.

Spotkałam dziś kolejną grupę Polaków. Trochę pogadałam i już nie czuję się taka wyobcowana. Następna grupa z Afrykalines, prowadzona przez Grzegorza. Facet mieszka od 14 lat w Kanii i robi safari. Spotkałam też pojedynczego Polaka, który pojechał z jakąś grupą, ale nie wiem jaką, bo mi się zapomniało.

Po południu pojechaliśmy do wioski, tym razem plemię Elmoro, najmniejsze plemię afrykańskie, około 100 osób. Wreszcie się wykąpałam. Nie wiem tylko po jaką cholerę mi asysta, ale Hiszpanie pilnują bezpieczeństwa niesamowicie. Może tak trzeba. Asysta nie pozwoliła mi daleko wypłynąć, gorzej, miałam pływać tam gdzie jest woda do pasa, podrapałam sobie kolano. Podobno tutejsi (a tutejsi mnie pilnowali) zwykle nie umieją pływać. I to stąd. Cóż lepsza taka kapiel niż żadna. Trochę popływałam. Woda chłodna, ale w tym upale to nawet przyjemnie. Nie sądziłam, że coś takiego kiedykolwiek napiszę, lubię zazwyczaj ciepłą wodę.

Dzień zaduszny

Dziś widziałam groby. Wyjechałam na Dzień Zaduszny, a to się akurat trafiło w temacie. Tradycyjny kenijski grób na pustyni to kopiec z ziemi i kamieni. Bez krzyża, bez jakiś specjalnych oznaczeń. Jakby mi nie powiedzieli, to mogłabym na niego wejść i usiąść.