Pociągiem do Melbourne

Okazało się że to bardzo dobry pomysł. Co prawda droga na 12 godzin (i ponad tysiąc kilometrów), ale jaka piekna! I kto mówił że outback to płaskie i nudne? Toż to Beskid Niski w najlepszym wydaniu!

 

Owoce tropików: Lichi, Małpi banan, i mango

Od kilku godzin jestem w Melbourne. Zdjęcia z drogi będą, jak zgram, tymczasem wrzucam reminescencje z Cairns: owoce tropików.

Lichi (czytaj LICZI)

Na botanice praktycznej (miałam taki, bardzo fajny, przedmiot na studiach) – na botanice praktycznej powiedzieli mi, że trzy najsmaczniejsze owoce świata to: pomarańcz, jabłko i lichi. Co oczywiście jest nieprawdą, bo według mnie trzy najsmaczniejsze owoce świata to pomarańcz, lichi i czereśnie. Nie przepadam za jabłkami, podobnie jak niektórzy inni członkowie mojej rodziny. Pomarańcze lubię. Czereśnie uwielbiam. Jak dotąd wszystko się zgadza. 
A wracając do tytułowego lichi – przed wyprawą do Australii to nie miałam okazji zjeść porządnego lichi. Pani na zajęciach powiedziała, że nie udało jej się dostać w sklepie, bo mieli jakieś, ale tak kiepskie, że nie warto brać ich, bo się tylko zniechęcimy, i nie będziemy mieć prawidłowego wyobrażenia o tym owocu. Przyniosła nam takie z puszki – ale to też nie to samo, i było takie sobie. Zostałam po zajęciach z uczuciem niedosytu i przekonaniem, że trzeba będzie ten owoc spróbować, jeśli tylko będzie okazja w dobrym kraju, gdzie toto rośnie.

I się udało.

Leżały sobie w sklepie, wybrałam czerwone, miękkie i dość duże – one są wielkości śliwek mniej więcej, brałam jak największe. Spróbowałam…. Niebo w gębie. Bardzo słodkie, bardzo soczyste, bardzo aromatyczne, owocowe, jednocześnie i słodkie i kwaśne i pełne smaku i delikatny, miękki, biały miąższ. Soczyste tak, że zawsze się człowiek ufafluni jedząc.

Uwaga. Proszę nie kupować lichi w Polsce. Chyba, że wiecie gdzie mają dobre lichi. Przeciętne lichi w Polsce są małe i zrywane niedojrzałe, przeleżałe w skrzynkach w ładowni – mdławe i bez smaku. Ja ten owoc jadłam w Polsce, po zajęciach z botaniki kupowałam ze dwa czy trzy razy, ale to po prostu nie ma sensu. Jak ktoś wie gdzie są lichi sprowadzane szybkim transportem i dojrzałe, to to ma sens. Nie wiem gdzie w Polsce można takie kupić. Jeśli będzie jeszcze sezon na moim wylocie – to zabiorę trochę do Polski stąd. Lichi podobno jest sezonowe, ale może jeszcze będzie. Wylatuję do Polski za miesiąc i to z zimniejszego końca Australii. Cairns było jedno z najgorętszych miejsc i tam już był sezon w pełni.

Dojrzałe lichi ma czerwoną skórkę, taką troszkę kolczastą, skórka jest sztywna i twarda i cienka. Miąższ jest mięciusieńki, a w środku twarda pestka. Duża, brązowa.

Scena rodzajowa:

Kupiłam całe kilo lichi. Częstuję „moich” chłopaków (współspaczy z becpackersa w Cairns). Niemiec dziękuje, częstuje się z przyjemnością, Polinezyjczyk (czyli prawie aborygen) patrzy nieufnie, ale słysząc moje zachwyty jakie to dobre, i widząc entuzjazm Niemca – zainteresował się:

- A co to?

- Lichi.

Polinezyjczyk patrzy nie zdecydowany na miseczkę, w końcu niepewnie bierze jedno lichi w rękę.

- Nigdy nie jadłeś? – pyta Niemiec.

- Nie. – mówi Polinezyjczyk.

Wymieniliśmy z Niemcem zaskoczone spojrzenia. Przecież to z jego kraju, nie z naszego, u nas nie rośnie, a my znamy ten owoc…

- To uważaj, jak będzie gryzł, bo w środku jest pestka. Trzeba wypluć. – Zatroszczył się Niemiec.

Mnie zatkanie jeszcze przez dobrą chwilę nie odeszło. Znam wszystkie choć trochę jadalne owoce mojego kraju. I sporo owoców świata. Lichi…o kurcze….  Lichi jest naprawdę popularne. O, kurcze…. Aborygeni są przesympatyczni. Ale czasem potrafią zaskoczyć. Zresztą w międzykulturowym środowisku becpakerskim zaskoczenia są na porządku dziennym.

Małpi banan

Małpi banan (monkey banan) – tak to nazywali w Cairns, a ten sam banan w Sydney nazywa się słodki banan, czy banan cukrowy (suger banan).

Krótszy niż zwykły, ale tak samo gruby, też żółty. Skórka nieco cieńsza. Owoc w środku wygląda jak zwykły banan, może ciutkę bardziej żółty. Smak: przypomina zwykły banan, tylko dojrzały, słodki i jeszcze ma troszkę owocowej nuty. Bardzo dobry. Wolę niż zwykłe banany choć różnica nie jest duża. Smak na tyle podobny, ze gdyby był pokrojony w sałatce, na przykład z truskawkami (bardzo dobre połączenie na sałatkę, plus jeszcze troszkę śmietany i jest pycha) – w sałatce małpi banan byłby chyba nie do odróżnienia.

Główna różnica to to, że jest krótszy i nieco bardziej owocowy w smaku.

Mango (dzikie)

Soczyste i słodkie, dużo bardziej niż mango sklepowe. Drzewo mango (mangowiec) jest wielkie - jak widać na zdjęciu powyżej - obok sa latarnie przeciętnej wielkości, a drzewo dwa razy większe. Wyższe niż nasze typowe sosny. Niezłe, nie?

Podobno mango sklepowych jest kilka rodzajów.

Małe - są żywiczne (potwierdzam taki rodzaj, jadłam);

Duże, prawie kuliste - nie mają żywicznej nuty (potwierdzam, jadłam, nie mają, podobnie jak i dzikie nie mają), za to są aromatyczne i słodkie

Podłużne – nie jadłam. Nie wiem. Ale może jeszcze zdążę zjeść, nim wrócę do Polski.

Na zdjęciach mango dzikie. W Cairns był sezon w pełni, w zimniejszym Sydney i Melbourne albo właśnie się zaczyna, albo nie rosną – jeszcze nie wiem…

Ciąg dalszy o owocach nastąpi.

Wesołych Świąt

Krokodyle

---- scenka rodzajowa-----

Widzę kobitkę z obsługi Zoo na wybiegu krokodyli, przycinającą kwiatki. Podchodzę i pytam:
- Nie boi się pani?
- Nie. - odpowiada pani - one tu mają mały płotek przy kwiatkach i raczej tu nie wchodzą, a zresztą teraz siedzą w wodzie.
- A te krokodyle to jeszcze nikogo nie pogryzły? - pytam dalej.
- Nie. - odpowiada pani - one nie gryzą, raczej uciekają jeśli tylko mogą. One są rzeczne i są małe. Ale raz się zdarzyło że krokodyl ugryzł turystę.
- Ale nie zjadł?
- Nie, nie zjadł. Ale to była wina tego turysty. Bo on krokodyla kopnął.
- SŁUCHAM? - no, zatkało mnie.
- No, podszedł i kopnął. I ja się temu krokodylowi wcale nie dziwię. Też bym nie chciała być kopana.

Ja też się temu krokodylowi nie dziwię.

Kangury walabi

Mają niesamowicie miękkie futro.

Kolejka podnieba. SKYRAIL.

Scenka rodzajowa: 

Wracam ci ja sobie z klifów, ściemnia się już, do chałupy jeszcze ze 3 kilometry uliczkami miasteczka, bo mieszkam z jednej strony zadupia, nad jeziorkiem, a klify są z drugiej. Planu miasta tu nie uświadczysz. Ulicą co miała iść do dworca zdążyłam zawędrować na jakiś lokalny koniec wszystkiego, z wielką zamkniętą bramą i szkołą. Też zamkniętą. "Cafłam" się do drogi głównej i szukam języka.

Pytam faceta:

- W którą stronę do stacji kolejki? W tą?

- W tą. - Odpowiada facet. - Ale tam nic nie ma o tej porze, ani sklepów, ani knajpy, nic, wszystko pozamykane, czego pani szuka?

- A nie, nie, niczego nie szukam - odpowiadam - ja po prostu mieszkam tam w pobliżu. I jak znajdę stację to już umiem trafić do domu.

I tu faceta zgięło ze śmiechu. Zrobił rękami gest bicia brawa, skłonił się z szacunkiem, i rozstaliśmy się życząc sobie dobrej nocy.

Australijczycy są bardzo uprzejmi. On się troszczył o dziewczynę wędrującą o zmroku po wymarłym miasteczku. W Polsce w małych miejscowościach też tak jest.

------ koniec scenki rodzajowej ---------

A teraz trochę zdjęć że Skyrailu - czyli kolejki linowej w Kurandzie. Jeszcze z Cairns.

Wagonik i peron kolejki (poniżej)

Poniżej peron kolejki z okienka mojego wagonika  (to czarne nisko na zdjęciu to napis na szybie mojego wagonika)

 Poniżej pożar buszu. Daleko, więc założyłam że na razie nic mi nie grozi, i że widać to i ze stacji kolejki, więc obsługa wie i jakby co - będzie reagować.

 To małe białe na rzeczce na zdjęciu poniżej to spory stateczek. Tu wszystko jest jakieś takie duże...

Wodospadzik był w przerwie między przystankami koleki - kolejka ma trzy odcinki i dwie stacje po drodze, gdzie można wysiąść ale nie trzeba, wagonik jakby co przejeżdża na drugi odcinek. Ja lubię oglądać to sobie wysiadłam. Wodospadzik jak złoto.